Zolangzamerhand at ‘t vat der zonde vol liep en ow geweten op ow ziel begon te drukken, was ‘t maor bèter um effen naor de biechtstoel te stappen. Now had de een ‘t vat der zonde eerder vol dan de ander en de een meer en gauwer last van de druk as de ander. Maor Doortje, ‘t goeie mens, had um de haverklap ‘t vat vol en ze was dan ook een bekende bi-j de biechtvader. Ze werd gekweld deur schuldgevuul en zocht verlossing bi-j de geestelijke leiders.
Daor had Willem geen las van. Hi-j wis niet ens waor i-j ‘t aover had en dat drukte Doortje weer op heur ziel. Ook heur zuster Mieneke scharrelde los met Hent, zonder enige band met de kerkelijke geboden en dat drukte Doortje ook weer op heur ziel. Heur jongste zuster was in heur deftige betrekking in de stad blieven hangen en geen mens heurde nooit meer iets van heur. Wel wisten ze dat ze now geen Ali meer genoemd wilden wodden maor Aleida. Kale kak! Of ze niet meer wis dat ze ook op de klump naor school was gewes en op ‘t zelfde huuske had gezèten bi-j ‘t varkeshok. Maor vandaag werd ‘t weer es tiet um een bezuuk te brengen aan de biechtstoel. Niet dat ‘t now zo hoog zat, maor Doortje varen now eenmaol graag op een schoon schip. Henneke, heur buurvrouw, gin met vanmargen. Ook een bes mens, maor flapte d’r nogal es met hen. Samen liepen ze naor de kark. ‘t Biechuur was van 10 uur tot twaalf; elke donderdag. Vanmargen wei-jde ’t nogal. ‘t Blad was zo goed as van de beum en ‘t gepraot gin dan ook of de was wel of niet naor buuten gehangen kon wodden en of ‘t wintergrei al uut de kas gehaald kon wodden.
De aovende wedden al mooi lang. ‘t Vestelwark mos um vief uur al onder de lamp gedaom wodden. “Volgende wèke gaok naor de mark” zij Doortje. “Effen ni-je garens en banden halen en wat kneupe, ‘t is mien te duur in ‘t darp.” ‘t Was toch al een gesappel met ‘t geld. Willem kon d’r zat wat bi-j verdienen um met de gruunten naor de gruunte boer te gaon en op de mark te vekopen. Hi-j kwam niet vedder as de moes uut de grond stèken en de prei en wottels op ‘t dreuge leggen. Maor wat uut de grond kwam was goed grei-j en gelukkig had Hent meer lef op de mark. En de gruunteboer had goed grei um samen te vekopen. En Hent vond ‘t prachtig um achter de kraom te staon schreeuwen hoe goed zien gruunten waren. De winst was een extraatje veur Doortje, de huusholling en een deel veur Hent zien snapske. “Zo blieven wi-j allemaol warm” zei è dan.
Zo kwamen ze effen later bi-j ‘t kerkportaal aan wei-en en Doortje mos eers uutgebreid de heuren kammen. Met schaot Fokkie naor binnen, “verekte ding” sneerde Doortje, oaveral kump è mien achter nao” en Fokkie wachtte netjes tot Doortje en Henneke plaats genommen hadden bi-j de biechtstoel en schaot dan veilig onder ‘t voeten bankje, want dit kende Fokkie zo onderhand wel. Met zien onschuldige loensende ogen won Fokkie ‘t altiet. D’r waren d’r nog twee veur um te biechten. Met een diepe zucht zeeg Doortje neer op heur kni-jen. Met dat heur middel zich vol lucht vulde, vuulde Doortje dat d’r iets los schaot. En heur vermoedens hadden ‘t bi-j ‘t rechte end. Ze probeerde nog wat te heisen, waorbi-j Henneke opziet kek naor de onrust nèven heur en zag tevens Doortje heur bloedrooie kleur. “Wat heb i-j dan?” vroeg Henneke.” “Niks” snebde Doortje, maor met verscheen d’r een witte wolk heur op de kni-jen en dat ontgingen de beide buur vrouwen natuurlijk niet. Gelukkig konden deze hun gezicht nog as blijk van devotie achter hun handen verschulen. ‘t Schudden van hun scholders toonde geen medelèven veur Doortje. “D.. d.. doe um in ow t.. t.. tasje” rao-jde Henneke heur an. Met tegenzin en vol schaamte verdween de witte wolk in ‘t tasje.
Inmiddels was ‘t ook de beurt aan Doortje de biechtstoel binnen te treden. “En i-j zeg door binnen niks heur” siste Henneke heur nog nao. Hoe kon ze zò de biechtvader oprecht antwoorden. “Wanneer was uw laatste biecht?” begon de aardige kaplaon. “Och mien god dat wet ik niet meer” lòg Doortje. “Wat is de rede van uw biecht” ging de biechtvader rustig verder. En dat wis Doortje al helemaol niet meer. Meneer kaplaon gaf Doortje wat bedenktiet. En met begon Fokkie te blaffen veur de deur van de biechtstoel. “Uw hondje begrijp ik?” zei de aardige kaplaon. “Joa” antwoorde Doortje hi-j wil mien ’t t..t..tasje brengen.” “Een teken van zorgzaamheid en liefde samen veur alles wat leeft, heel mooi. Ik geef je de absolutie. Bid een Weesgegroet, een onze vader en een oefening van berouw. Ik zie je in de volgende biecht.” Beduust stond Doortje buuten de biechtstoel, liep naor de bank pakte heur rozekrans uut ‘t tasje en bad heur opgedragen gebeden. Met schaot Doortje ‘t bloed weer naor ‘t heufd. “Hi-j zal ‘t toch niet in de gaten hebben? Hi-j zal toch niks gezien hebben? ‘t zun heiligen!” Bevangen deur deze gedachten liepen ze effen later de kerk weer uut. Fokkie rende veuruut de weg naor huus. De stille Doortje werd weer onder de loep genommen deur heur buurvrouw die vroeg: “wat hei-j now weer. ‘t Mos Doortje van ‘t hart en zei: “De heilige vader zal ‘t toch niet in de gaten gehad hebben? Hi-j zal toch niks gezien hebben?” “Now moj effen ophollen met die fratsen wat niet kan kan niet” sprak heur nuchtere buurvrouw.
Die nacht dreumde Doortje van grote witte wolken. Zacht lag ze op de wolken die heur metvoerden naor een eindeloze lichte ruumte met allemaol vriendelijke lachende mensen. De zachte wind blies de ellelange wasdraot met witte was dreug. En Doortje was nog nooit zo uutgerus wakker gewodden. ‘t Had den nacht licht gevroren. Doortje kon de was buuten hangen. Met kwam Hent met de fietskar sloeg zien been aover ‘t zadel. “Ik heb goed vekoch Door, laot Willem nog wat moes uutsteken. Willem kek op, mos effen duftig snoeven. Doortje riep naor de mansluj: “Ik gao koffie zetten.” Ze kek nog effen naor boaven, naor de blauwe luch en de witte wolken. ’t Is maor wa-j geleuf dacht ze bi-j zichzelf.
Liesbeth Bolk.